Στη Νεοανακτορική περίοδο το εμπόριο διευρύνθηκε και σε άλλες περιοχές και η Κρήτη άκμασε. Υπήρχαν Μινωικοί εμπορικοί σταθμοί σε διάφορα νησιά του Αιγαίου όπως στα Κύθηρα, στη Μήλο, στη Κέα, στη Θήρα, στη Κάρπαθο, στη Ρόδο, όπως επίσης και στη Μικρά Ασία (Μίλητος), στη Συρία και στην Αίγυπτο (Φάρος). Πόλεις με το όνομα Μινώα υπήρχαν στην Κέρκυρα, στη Λακωνία, στη Μονεμβασιά, στην Αμοργό, στην Πάρο και στη Σίφνο..

Οι κατασκευές από πολύτιμους λίθους κατά τη Νεοανατορική περίοδο ήταν εξαιρετικές, όπως για παράδειγμα τα κεφάλια ταύρων από στεατίτη που βρέθηκαν στη Κνωσό και τη Ζάκρο και το αλαβάστρινο κεφάλι λιονταριού από την Κνωσό που εκτίθονται στο Μουσείο Ηρακλείου. Τα χαραγμένα αγγεία από πολύτιμους λίθους έχουν σύνθετα σχέδια. Ένα παράδειγμα είναι το φημισμένο αγγείο των θεριστών από μαύρο στεατίτη από την Αγία Τριάδα που έχει ένα σύνθετο σχέδιο που παριστάνει τους θεριστές να βαδίζουν με μουσικούς και τραγουδιστές να ακολουθούν. Ένα άλλο εύρημα (ρητόν) από την Αγία Τριάδα δείχνει μια ομάδα αθλητών να συμμετέχουν σε ταυρομαχίες, να παλεύουν, να πυγμαχούν και να κάνουν άλματα. Ένα ωοειδές ρήτον από τη Ζάκρο με κρυστάλλινο περιλαίμιο και ένα χερούλι από πράσινες κρυστάλλινες πέτρες αποτελεί ένα θαυμάσιο παράδειγμα της ξεχωριστής τέχνης αυτής της περιόδου. Όλα τα παραπάνω εκτίθενται στο Μουσείο του Ηρακλείου.

Η επεξεργασία του ελεφαντόδοντου ήταν και αυτή ξεχωριστή. Ένα αγαλματίδιο που εκτίθεται στο μουσείο του Ηρακλείου, γνωστό ως ο "Ακροβάτης της Κνωσού", αναπαριστά ένα αγόρι το οποίο ισορροπεί πάνω σε ένα ταύρο. Ένα χρυσελεφάντινο αγαλματίδιο ενός νεαρού, γνωστό ως ο "Κούρος του Παλαίκαστρου", είναι εξαιρετικής ποιότητας και εκτίθεται στο μουσείο της Σητείας. Τέτοια ποιότητα γλυπτικής τέχνης δε συναντάται στον Ελληνικό κόσμο για τα επόμενα χίλια χρόνια..

Στην Νεοανακτορική περίοδο αναπτύχθηκε μια τεχνική ("φαγετιανή") για να δώσει μια πιο στιλπνή επιφάνεια με διαφορετικές αποχρώσεις στα σχέδια των κεραμικών. Η τεχνική χρησιμοποιούσε ένα μίγμα άμμου και αργίλου με κάποια ρητινώδη ουσία και με μεταλλικό οξείδιο και αλκάλιο για τα χρώματα. Η διάσημη "Θεά με τα Φίδια" και μια αγελάδα και μια άγρια κατσίκα που θηλάζει τα μικρά της έχουν καλλιτεχνηθεί με αυτή τη μέθοδο και εκτίθενται στο Μουσείο Ηρακλείου..

Η ζωγραφική σε τοίχους για εσωτερική διακόσμηση ήταν πολύ εξελιγμένη και χρησιμοποιήθηκε εκτενέστατα αυτή την περίοδο. Τα θέματα και η κίνηση που εκφράστηκε στις τοιχογραφίες έδινε την αίσθηση της διασκέδασης και της ζωής. Οι ζωγραφιές ήταν εσκεμμένα δύο διαστάσεων και αποφευγόταν η έμφαση στο βάθος. Τα συχνότερα θέματα είναι η φύση, τα φυτά, τα ζώα και η θαλάσσια ζωή..

Μερικές φορές παρουσιάζονται εικόνες από θρησκευτικές τελετές και αθλητικές εκδηλώσεις, όπως ταυρομαχίες. Μικρές τοιχογραφίες αυτής της περιόδου εικονίζουν ανθρώπινες μορφές σε πολύ μικρό μέγεθος. Οι καλλιτέχνες αυτής της περιόδου συχνά δημιουργούσαν ανάγλυφα σχήματα των αντικειμένων που ήθελαν να παραστήσουν σε ένα μίγμα άμμου και ασβέστη και το άπλωναν στη γύψινη επένδυση του τοίχου και έπειτα τα ζωγράφιζαν. Ένα παράδειγμα τέτοιας τεχνικής μπορεί να δει κανείς στο κεφάλι ταύρου, που βρίσκεται στη βόρεια είσοδο της Κνωσού. Η κατασκευή ανάγλυφων δε συνεχίστηκε για πολύ μετά το 1600 π.Χ. Τα χρώματα για τις ζωγραφιές παρασκευάζονταν από ορυκτά ή μεταλλικά οξείδια τα οποία εισάγονταν σε υγρό γύψο (προετοιμασμένο σε επίπεδα) για να σταθεροποιηθούν. Όταν ο τοίχος στέγνωνε οι ζωγράφοι πρόσθεταν επιπλέον ορυκτά χρώματα τα οποία ενίσχυαν με άγνωστα συστατικά. Αυτά τα χρώματα διατηρήθηκαν για πολλές χιλιάδες χρόνια, ως σήμερα..

Κατά τη Νεοανακτορική περίοδο το στυλ κεραμικών "Καμάρες" σταδιακά αντικαταστάθηκε από το "Φυτικό" και το "Θαλάσσιο" στυλ κεραμικής διακόσμησης. Τα θέματα άλλαξαν από αφηρημένα σε συγκεκριμένα φυτικά ή συγκεκριμένα θαλάσσια. Παραδείγματα θεμάτων είναι: το χταπόδι, το μαλάκιο ναυτίλος, ο αστερίας, ο κρίνος, η παπαρούνα και τα φυλλώματα φυτών. Η σχέση χρωμάτων μεταξύ ζωγραφιάς και επιφάνειας τώρα αντιστράφηκε και σκούρες παραστάσεις εμφανίζονται σε ανοιχτόχρωμο φόντο..

Προς το τέλος της Νεοανακτορικής περιόδου, μετά την καταστροφή του 1450 π.Χ. ένα νέο στυλ το επονομαζόμενο στυλ "Παλατιού" εμφανίστηκε στο παλάτι της Κνωσού, το οποίο ήταν το μοναδικό που απέμεινε. Για πρώτη φορά εμφανίζονται σε σχέδιο πουλιά. Τα φυτά, τα θαλάσσια πλάσματα και τα πουλιά που παρουσιάζονται αρχίζουν να υπακούουν σε περισσότερο συγκεκριμένες αρχές γενετικής και αρχιτεκτονικές φόρμες. Τα σχήματά τους σταδιακά αντικαταστάθηκαν από πιο αφηρημένα σχέδια, όπως συνέβη και στην περίπτωση των κεραμικών με στυλ "Καμάρες", αλλά σε αντίθεση με αυτά εδώ ακολουθούνται συγκεκριμένες γεωμετρικές αρχές. Γενικά, φαίνεται μια αντινατουραλιστική προσέγγιση και μία επιστροφή σε καθαρά διακοσμητικές αρχές που κυριαρχούν την τελευταία αυτή περίοδο στα νέα παλάτια..

Το ντύσιμο κατά τη διάρκεια της Μινωικής εποχής φαίνεται από τις τοιχογραφίες στην Κρήτη και στην Θήρα, όπως επίσης από τα διάφορα αγάλματα που βρέθηκαν, σαν αυτό της Θεάς με τα Φίδια της Κνωσού. Το γυναικείο φόρεμα αποτελούταν από μια φούστα με σούρες, ποδιά και ένα ανοιχτό μπούστο που άφηνε τα στήθη γυμνά. Οι άνδρες της εποχής φορούσαν κεντητές φούστες.