Στα πρώτα Μινωικά χρόνια ο νεκρός θαβόταν σ' εσοχές βράχων, όπως για παράδειγμα στις σπηλιές της Κοιλάδας των Νεκρών στη Ζάκρο. Κατά την Προανακτορική περίοδο εμφανίστηκαν οι πρώτοι θολωτοί τάφοι. Ήταν κυκλικοί και χτίζονταν με μεγάλες πέτρες με τρόπο ώστε κάθε μία πέτρα να τοποθετείται λίγο πιο πλάι από αυτήν που βρισκόταν από κάτω της μέχρι όλες να συναντηθούν και να κλείσει ο θόλος. Οι θολωτοί τάφοι χρησιμοποιούνταν από πολλές οικογένειες (ή ένα χωριό) για αρκετά χρόνια σε συνεχείς ταφές. Ο θολωτός τάφος της Λεβήνας (Λέντας, νότιο Ηράκλειο) είναι ένα παράδειγμα τάφου αυτής της περιόδου. Σε μερικές άλλες περιπτώσεις οι κυκλικοί τάφοι αντικατασταθήκανε από τετράγωνους. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου στο Μόχλο η ταφή γινόταν σε μικρούς τάφους σπηλαίων ή σε λαξευμένους βράχους.